Suluk Purwadaksino 2

Suluk Purwadaksino 2 
Asmaradana

1. kawula pitakèn malih |
kadospundi wong alara |
alam punapa anane |
kawula dèrèng wuninga |
mugi ajarumana |
mamrih padhanga tyas ulun |
duk lagi polah Pangeran ||

2. alam punapa wastèki |
miwah duk cêngêng punika |
alam punapa wastane |
kawula dèrèng wuninga |
mugi dèn jarwanana |
Purwaduksina amuwus |
dhuh yayi musthikèng tilam asmara |

3. papujaningsun wong kuning |
gurune èstri sajagad |
yèn lagi ngrasa larane |
iku yayi alam topan |
dèn eling marang Hyang Suksma |
de polah Pangeran iku |
yayi aran alam tobat ||

4. winastan gaibolahi |
cêngêng lagi ingaranan |
alam kabir iku mangke |
kang jagad langgêng duk baka |
umatur ingkang garwa |
sintên tuwan ingkang rawuh |
kang sami tilik kaanan ||

5. sintên kang dhatêng rumiyin |
telane satunggal-tunggal |
lah tuwan padhangna ingong |
Purwaduksina ngandika |
Jabrail ingkang têka |
abang cahyane puniku |
dèn awas pawasira ||

6. ping kalih cahya Mikail |
ijo warnane mêrkilat |
ping tiga Israpil mangke |
putih cahyane sanyata |
sangking netra wêdalnya |
abang pipi wêdalipun |
kang ijo sangking têngênnya ||

7. ping pate yayi Ngijrail |
cahyane kuning punika |
mêdal sangking bathuk mangke |
iku kang wus pasthi tingal |
têkaa tri prakara |
yèn tan ana siji iku
sayêkti lara kewala ||

8. durung praptèng môngsa pati |
yèn wuninga ta punika |
dèn awas sira nah anggèr |
Ngijrail kang darbe tingal |
têmon Nabi Mukhamad |
iku parêk ajalipun |
wus andungkap ingkang lawang ||

9. sêgara panya kang nami |
sawuse ngancik punika |
nulya mancal sira anggèr |
iya sêgara istikar |
sampun liwat kang nyawa |
anulya yayi pan munjuk |
ing sêgara langkah ika ||

10. andungkap sêgara malih |
anèng sêgara istigna |
sampun liwat nyawa mangke |
duk ngambah sêgara kiyam |
ing kono nulya liwat |
sêgara rante puniku |
nulya liwat ingkang nyawa ||

11. wus andungkap aras kursi |
miwah dhindhing jalal ika |
andulu sira ing kono |
katingal kalih prakara |
tingalan kahit ika |
alam wus mênga puniku |
anulya malih katingal ||

12. ing ngriku kandhêga malih |
tumingal sêgara cahya |
kalintang dene wêninge |
umatur aris ingkang garwa |
kadospundi têgêsnya |
sêgara panya puniku |
tuduhna awak kawula ||

13. sêgara iptikar nênggih |
mugi tuwan jarwanana |
inggih sawiji-wijine |
Pangeran guru kawula |
Purwaduksina ngucap |
dhuh mirah gusti riningsun |
wong ayu pêpujaningwang ||

14. sayêkti gurune èstri |
wajib ingsun tuduhêna |
sêgara panya têgêse |
yaiku wawêngkonira |
de sêgara punika |
iptikar pan têgêsipun |
yaiku jajêngkonira ||

15. sêgara istigna yayi |
wêwudêlira sanyata |
dhuh mirah papujaningong |
sêgara panya punika |
yaiku sikutira |
sêgara rante riningsun |
têgêse pan ususira ||

16. yèn sira durung udani |
arane mirah riningwang |
sêgara cahya nah anggèr |
sanubari kang sanyata |
dene sêgara kiyam |
yayi dhadhanira iku |
dene ta sêgara cahya ||

17. iya netranira yêkti |
jangkêp papitu sêgara |
kang tumrap sarira kabèh |
nyatane kang anèng raga |
umatur ingkang garwa |
wontên tiyang takèn ulun |
dhindhing jalal khakekatnya ||

18. kalawan kang aran kursi |
lan lohkalam têgêsira |
lah tuwan padhangna ingong |
kawula pan dèrèng wikan |
Pangeran guru amba |
lan gunung Tursina iku |
miwah têtimbanganira ||

19. lan wot siratal mustakim |
mugi tuwan tuduhêna |
lungguhe punika mangke |
Purwaduksina ngandika |
aran aras kursika |
lawan buwang aras iku |
buwangira ingaranan ||

20. ilatira dhuh mas yayi |
têgêse uwot siratal |
dene timbangan lungguhe |
iya bau keri kanan |
dene aran lohkalam |
iku yayi têgêsipun |
lathinira kang sanyata ||

21. gunung Tursina ta yayi |
pan irung iku têgêsnya |
dèn gawa kumpule kabèh |
ing gulu gènnya sênêtan |
nyawa iku kang gawa |
lawan paningalirèku |
wus andungkap anèng lawang ||

22. nyawa anèng alam kiyami |
alam kiyam bathuk ika |
alam kahit iku githok |
ing kono andhêge nyawa |
duk aningali cahya |
cahyane Mukhamad rasul |
iku alam ingkang mulya ||

23. sawuse nèng kono yayi |
nulya ana utusaning Hyang |
malaekat salsahil mangke |
awèh nyawa ta punika |
anèng langit parannya |
dèn awas para riningsun |
ing kono amanggih rupa ||

24. cahya lir purnama sidi |
sirna kaananing Suksma |
kang garwa nulya pitakèn |
kadospundi langit ika |
salsahil nyatanira |
Purwaduksina lon muwus | anadene langit ika ||

25. ya cêthakira puniki |
kang bumi nyata riningwang |
iya sangisor ilate |
malaekat salsahil ika |
yayi kêkawahira |
dene aruman puniku |
iku ari-arinira ||

26. kirun wanakirun yayi |
sajatine bungkusira |
iku kawruhana anggèr |
kang rayi malih atanya |
adhuh kyai guru amba |
mugi jarwanana ulun |
kang pinanggih jroning pêjah ||

27. Purwaduksina nauri |
kang pinanggih jro sêkarat |
pasthi rupanira dhewe |
lamun sampun arsa pêjah |
nunggil dadi satunggal |
surat kang rupa puniku |
unine muji ing Allah ||

28. yayi iku mukhamati |
tuladanira Pangeran |
ujar iku wadi anggèr |
iku jênênge sêkarat |
ujar kang linarangan |
mulane janma kang luhung |
ajrih lamun narbukaa ||

29. marga iku ari mami |
ujar iku linarangan |
lamun jodhèr kêkêrane |
lir ngadu pucuk ri ika |
sisipa tibèng jurang |
kang garwa alon umatur |
inggih nuwun guru amba ||

30. kawula atakèn malih |
kados ta nyawa punika |
kadospundi ing têgêse |
kang aran nyawa punika |
kawula dèrèng wikan |
ing satunggal-tunggalipun |
nyawa kathah ingkang kocap ||

31. mugi jarwanana mami |
Purwaduksina ngandika |
adhuh ariningsun anggèr |
yayi ingkang aran nyawa |
iku limang prakara |
ingaranan yayi iku |
ênur sajuga arannya ||

32. dene ingkang kaping kalih |
kang êroh mangke punika |
akal ing kaping tigane |
sêkawane Allah ika |
kaping limane alam |
sajatine nyawa iku |
yèn sira durung wuninga ||

33. têgêse kang nur puniki |
amadhangi ing kaanan |
têgêse roh iku mangke |
iya yayi uripira |
têgêse kalam ika |
pangandikane Hyang Agung |
sayêktine budinira ||

34. kang Allah jênêngerèki |
wus jangkêp lalima ika |
puniku tuduh sun anggèr |
anggitên jroning wardaya |
dhuh mirah pujaningwang |
sawênèh ana kang muwus |
nora wikan maring nyawa ||

35. kang garwa umatur aris |
inggih kawula narima |
duk gaib napa wastane |
nyawa lagi nèng wêwadhah |
dhuh tuwan jatènana |
Purwaduksina lingnya rum |
yayi duk gaibe ika ||

36. sampune tunggalan iki |
naptu gaib iku iya |
nalika kumpul cahyane |
tunggal êning aran tunggal |
taksih kumpule nyawa |
aran alam padhang iku | nyawa gêgantungan ika ||

37. sèjèn lapal iku jati |
tunggalipun ta punika |
kawruhana sira anggèr |
iya yayi uluhiyah |
puniku tunggalira |
kang lintang johar puniku |
iku nyawa sajatinya ||

38. gêlaring jagad puniki |
nyawa kang duwe paesan |
nyawa Allah sajatine |
ya Mukhamad kalih ika |
jatine nyawanira |
iya yayi tunggalipun |
aja akèh tungkulira ||

39. ujar iku yayi tunggil |
mulane akèh kang aran |
dene kiyas iku mangke |
pinatuk lawan pandhita |
mila akèh rêrasan |
kang bodho kagetan iku |
ujar iku kang wus nyata ||

40. sampurnane jasat iki |
datan ana wêwangênan |
nora bêstu suwung mangke |
sampun manjing kupur-kopar |
iku jatining gêsang |
kalamun nora puniku |
jatining manungsa ika ||

41. kang roh mandhêg tingal sêpi |
dene wus abadan Allah |
kang garwa nungkêm padane |
guruningsun donya kerat |
andika sih mring amba |
pan sampun nyata ing ngriku |
tuduhe satunggal-tunggal ||

42. kaya priye iku yayi |
antêpe pangawruhira |
ingkang garwa lon ature |
kawula pan dèrèng wikan |
padhangna ing tyas ingwang |
Purwaduksina amuwus |
ya yayi papujaningwang ||

43. têgêse mangkene yayi |
pan wus ilang tingalira |
nêpsune wus lêbur kabèh |
pangucapira wus sirna |
liwang-liwung dadinya |
ing swarga tan krasan iku |
krana tan arsa panggiha ||

3. Dhandhanggula

1. adhuh yayi kawruhana malih |
ing pasthine Gusti lan kawula |
yèn padudon tanpa gawe |
sayêktine riningsun |
datan kêna ingaran tunggil |
ya Gusti ya kawula |
ya dasih ya ulun |
adhuh yayi mirah ingwang |
lamun pisah sayêktine tanpa dadi |
yèn tunggal siya-siya ||

2. kadya ngangsu pikulane warih |
angupaya gêni ariningwang |
de wus dêdamaran mangke |
kodhok ngêmut lèngipun |
rôngka manjing nèng curiganèki |
baita mot sagara |
tapak kontul mabur |
kuda ngêrap ing pandêngan |
kang pêmbarêp adhine wuragil yayi |
lawan tambining pucang ||

3. wontên siti pinêndhêm ing bumi |
lawan banyu dèn êndhêm ing toya |
lawan srêngenge pinepe |
kang dahana tinunu |
pêrcekanên iku ta yayi |
pan kabèh iku cipta |
ciptane wong luhung |
ana gusti angawula |
ana dasih kinawulan dening gusti |
iku sira dèn awas ||

4. kabèh iku dèn graitanên yayi |
sasmitane ujar kang mangkana |
wetan kulon wusanane |
lan wêkasane lor kidul |
sarta yayi susuhing angin |
luhur lawan ing ngandhap |
ing wêkasanipun |
sasmita aja angarang |
takokêna pandhita ingkang linuwih |
kang wus sampurnèng tingal ||

5. miwah irêng mangke kang aputih |
ing wiwitan yayi lan wêkasan |
iku kawruhana anggèr |
kang dasih lan sang ulun |
miwah Gusti kawula nênggih |
kang kulon lan kang wetan |
lor kalawan kidul |
lan katon ingkang katingal |
iya poma gurokêna kang sayêkti |
yèn sira durung awas ||

6. lawan yayi têtakona malih |
mring pandhita kang wus waskithèng tyas |
kang anom pambarêp mangke |
adhine ragil iku |
lan wêlanjar durung alaki |
lawan yayi alila |
sajroning aturu |
pêrawan tansah ing priya |
lawan rôndha durung apêputra iki |
lan wêkasaning sinjang ||

7. lan jatine lanang lawan èstri |
sarta yayi Gusti lan kawula |
dhalang kêlawan wayange |
yèn sira durung wêruh |
poma iku takokna yayi |
aja sira diguna |
ewuh ujar iku |
kathah janma tibèng sasar |
salah tômpa ragane dinalih jati |
mulane tibèng sasar ||

8. lawan sira têtakona yayi |
sajatine Gusti kang ngawula |
kang Gusti kawula anggèr |
tunggale loro iku |
lan karone tunggale singgih |
iku dèn kawruhana |
sidane pangawruh |
lawan sampurnaning tunggal |
poma iku yayi gurokna sayêkti |
sampurnane panêmbah ||

9. sarta manèh kawruhana yayi |
patêmone Gusti lan kawula |
dhalang kêlawan wayange |
ewuh ujar puniku |
datan kêna sinambi-sambi |
lamun datan ngèstokna |
sira manggih suwung |
ujare kang wus waskitha |
nyawa iku pêpanggihan karon-ron sih |
wêkasane panrima ||

10. upamane gusti mirah mami |
kadya janma nèng jroning paprêman |
paranbaya patêmone |
pamuji èstri jalu |
nora kêna dhingini liring |
têmahan kênèng cidra |
loji têmahipun |
pilih-pilih kang tumêka
bokmênawa iku winastanan jati |
asor jênênge priya ||

11. wong lanang apa jayane èstri |
maksih nganggo kang dudu dinuga |
apan têka wêkasane |
pangantèn wis sawindu |
durung kêna ujungan liring |
katungkul sandhang pangan |
yèn atangi turu |
polahe kêkanthèn asta |
nanging dèrèng acarêm salaki rabi |
tansah pulang asmara ||

Tamat, Purwaduksina mulang kang garwa Dèwi Sarirasa.